کاتالیزورهای چندمرکزی متالوسنی برای پلیمرشدن اولفین‌ها

طی چند دهه اخیر، کاتالیزورهای چندمرکزی توجه بسیاری از پژوهشگران را جلب کرده و پیشرفت درخور توجهی نشان داده‌اند. کاتالیزورهای چندمرکزی از قبیل متالوسن‌ها می‌توانند به‌شکل تک‌فلزی (همسان) یا چندفلزی (ناهمسان) باشند. اگر چه سازوکارهایی با توجه به نتایج حاصل از پلیمرشدن و کوپلیمرشدن اولفین‌ها پیشنهاد شده، اما تعدادی از مطالعات تجربی-نظری، اثر مشارکت را تأیید کرده‌اند. از عوامل اساسی این کاتالیزورها در مقایسه با انواع تک‌مرکزی متناظر، نوع مراکز و نحوه اتصال آن‌هاست. افزون بر این، در ساختارهای چندمرکزی طراحی شده برای تولید پلی‌اولفین‌های پیشرفته و فناورانه، افزایش بی‌نظیری در مقدار شاخه‌ها، گزینش‌پذیری برای کومونومرهای α-اولفینی عامل‌دار و غیرعامل‌دار و آرایشمندی و وزن مولکولی و سینتیک‌های انتقال زنجیر اصلاح شده و در نهایت سنتز پلی‌اولفین‌هایی، همچون پلی‌اتیلن کم‌چگالی خطی، تنها با استفاده از یک کاتالیزور و مونومر اتیلن نیز به‌دست آمده است. به‌طور کلی، نوع مرکز کاتالیزور (مرکز فعال) و آثار فضایی، الکترونی و فاصله مراکز از یکدیگر، باعث تغییر در عملکرد و رفتار کاتالیزور و تولید پلی‌اولفین‌هایی با ریزساختار و خواص گوناگون می‌شود. برای کاتالیزورهای چندمرکزی متالوسنی نتایج متنوعی از قبیل افزایش یا کاهش فعالیت کاتالیزوری، وزن مولکولی پلیمر، توزیع وزن مولکولی، شاخص فضاویژگی، گزینش‌پذیری، مقدار و طول شاخه‌ها یا بدون تغییر ماندن مشخصه‌های کاتالیزوری و پلیمری نسبت به متناظرهای تک‌مرکزی نیز گزارش شده است که به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود.